اخلاق، در لغت به معنای صفت نفسانی یا هیأت راسخه است که انسان در اثر آن حالت نفسانی، بدون فکر کردن، افعالی را انجام می‌دهد. این معنای لغوی، فضائل و رذائل را در بر می‌گیرد و اخلاق را به فاضله و رذیله تقسیم می کند. ولی در اصطلاح، معانی گوناگونی دارد که توجه به آنها مبحث حاضر را به گونه دیگری آشکار می‌سازد.
اخلاق دانشی است که از مهمترین ابعاد زندگی آدمی سخن می‌گوید. همه ما آدمیان، با این پرسش‌ها مواجهیم که چه باید بکنیم و چه نباید بکنیم. آیا در دادگاه، باید به حقیقت شهادت داد؟ آیا آزار رساندن بد است؟ آیا فرار از زندان ناپسند است؟ آیا نباید سخن دروغ بر زبان جاری کرد؟ این پرسش‌ها که به رفتار و عملکرد انسان ها ارتباط دارد، منشأ پیدایش پرسش‌های جدیدی شده است؛ از جمله این که ملاک خوبی و بدی چیست؟ آیا گزاره‌های اخلاقی، ارزش صدق دارند؟ آیا اخلاق با علوم دیگری چون: هنر، تربیت، دین و … ارتباط دارد؟ آیا بایدها از هست‌ها استنتاج می‌شوند؟ به بیانی دقیق‌تر، مسائل مربوط به مباحث اخلاقی، به هفت محور اساسی تقسیم می‌شوند. که عبارتند از:
۱. وصف از باورهای اخلاقی
۲. گزاره‌های اخلاقی یا علم اخلاق
۳. دفاع فلسفی از گزاره‌های اخلاقی
۴. تبیین مفاهیم و تصورات ارزشی و تکلیفی
۵. ارزش صدق و کذب و واقع نمایی گزاره‌های اخلاقی
۶. مباحث مربوط به استنتاج
۷. ارتباط اخلاق با دیگر علوم و معارف