فهم فلسفه سارتر با دشوار نویسی‌های او در بادی امر کار مشکلی است زیرا سارتر نیز مانند سایر فلاسفه همزمان خود فلسفه پیشین را در خود هضم کرده و از مجموع آنچه دیده و شنیده بود، ضمن اینکه برای خود نظریه خاصی داشت فلسفه جدیدی به نام هستی و نیستی به وجود آورده که بنا به عقیده او اساس تمام مقوله‌های عالم هستی است.
فلسفه سارتر در بسیاری از جهات از نظر کلی با آنچه «هکل» در پدیده شناسی خود تفسیر کرده، بی‌شباهت نیست و حتی در بعضی از قسمت‌ها قدمی فراتر گذاشته و کلیات هستی را بطور مجرد تجزیه و تحلیل نموده است.
کتاب هستی و نیستی، رساله‌ای درباره هستی ‌شناسی است که از دیدگاه بسیاری از فیلسوفان و ناقدان، مهم‌ترین کار فلسفی سارتر بوده است. برخی آن را یکی از برجسته ترین آثار فلسفی سده بیستم دانسته‌اند. آندره گرز به درستی گفته که کتاب سارتر هدفی تازه در پیش‌رو داشت که حتی پدیدارشناسی آلمانی نیز به آن بی‌توجه مانده بود. سارتر می‌خواست پدیدارشناسی واقعیت ویژه آگاهی را بیان کند. این کتاب تأثیر گرفته از کتاب هستی و زمان می‌باشد.