سال‌های سال پیش حتی قبل از آنکه عکاسی اختراع و تصویر ثبت شود، اساس آن یعنی جعبه تاریک وجود داشت و مورد استفاده قرار می‌گرفت این وسیله ساده را ابن هیثم، دانشمند مسلمان در قرن پنجم هجری (یازدهم میلادی) برای مشاهده کسوف به کار برده بود و نقاشان ایتالیایی از قرن شانزدهم میلادی آن را برای طراحی دقیق منظره‌ها و ملاحظه دورنمایی صحیح به کار می‌بردند. سیاه شدن املاح نقره در اثر تابش نور نیز از طرف برخی داشنمندان از جمله «شولتسه» آلمانی از سال ۱۷۲۷ مورد مطالعه قرار گرفته بود. در سال ۱۸۰۲ «وج وود» انگلیسی بر روی سطح‌های حساس شده با نیترات نقره نقش‌های شفافی به دست آورد.
بالاخره بین سال‌های ۱۸۲۲ و ۱۸۲۶ یک مخترع فرانسوی به نام «ژوزف نیسه فور نیپس» برای اولی بار توانست تصویر پدید آمده در جعبه تاریک را ضبط و ثبت کند و تا حدی به آن ثبات ببخشد. وی دانشمند بزرگی بود اما برای عملی ساختن و توسعه بخشیدن به اختراع خود به همکار ثروتمندی نیاز داشت تا اینکه در سال ۱۸۲۹ با یک فرانسوی دیگر که نقاشی مرفه بود و تجربه‌های با ارزشی در زمینه عدسی‌ها و جعبه تاریک داشت شریک شد و هر دو در راه کشف ثبت تصویر روی صفحه‌های مسی نقره اندود (لوحه سیمین) قدم برداشتند.
آن روزها اختراع جدید هنوز اسمی نداشت. بعد از مرگ نیپس (۱۸۳۳) شریکش این شیوه را داگرئوتیپی و تصاویر آن را داگر ئوتیپ نامید، زیرا اسم خودش لویی داگر بود. سال ها بعد واژه فتوگرافی مرکب از دو کلمه یونانی فتوس به معنای نور و گرافوس به معنای نوشتن، جای نام قبلی را گرفت.