منطق الطیر، منظومه ای از عطار نیشابوری است که به زبان فارسی و در قالب مثنوی سروده شده است. کار سرودن این مثنوی در قرن ششم هجری قمری پایان یافته است. این مثنوی که بیش از ۴۰۰۰ بیت دارد، از مثنوی های تمثیلی عرفان اسلامی به شمار می آید. مراحل‌ و منازل در راه پوییدن و جستن عرفان یعنی شناختن رازهای هستی در منطق الطّیر عطار هفت منزل است. او این هفت منزل را هفت وادی یا هفت شهر عشق می نامد.