این کتاب را می‌توان شاهکار «مهندسی رمان» دانست. چندلر بجای معمای یک قتل، از شبکه درهم پیچیده‌ای از جنایات و خلافکارها به عنوان هسته مرکزی داستان استفاده می‌کند. او چنان ماهرانه وقایع را چفت و بست می‌کند که تا صفحه آخر کتاب تعلیق آن حفظ می‌شود و داستان یک لحظه از تک و تا و نفس گیری نمی‌افتد.
داستان کارآگاهی جدید دو پایه عمده دارد، دشیل همت و ریموند چندلر، این دو مرد داستان کارآگاهی را (اگر کارآگاه نقش دارد) یا داستان پلیسی را (اگر پلیس دخیل است) یا داستان معمایی را (اگر معما محور باشد) از پستوی کتابخانه بیرون کشیدند و به خیابان بردند. چندلر می‌گوید: «داستان معمایی باید درباره آدم‌های واقعی در دنیای واقعی باشد». هرچند او عنصر خیال را در داستان معمایی منکر نمی‌شود. همین طرز نگاه تازه بود که داستان معمایی را به کلی دگرگون کرد. و باز همین چندلر است که می‌گوید: «داستان معمایی باید درباره حوادث باورپذیر از مردمان باور پذیر در شرایط باورپذیر باشد». اما مهمتر از آن این است که او باورپذیری را یک مقوله مربوط به سبک می‌داند، و نه چیز دیگر.
همت و چندلر که زمانی هر دو برای مجله بلک ماسک (سیماچه سیاه) داستان معمایی می‌نوشتند، متأثر از دستورالعمل سردبیر آن بودند که پرهیز جدی از هرگونه صفت و قید اضافی یا مزاحم در جمله بود. سردبیر بلک ماسک جلادانه هر صفت و قیدی را از دم تیغ می‌گذراند. سبک همت در این طرز نگرش و نگارش شکل گرفت و قوام آمد و بالیده شد. چندلر که دل خوشی از قصابی‌های سردبیر نداشت بر این دستورالعمل شورید. این شیوه را به اصطلاح امروزی‌ها به چالش خواند. خواب گران محصول این چالش است. انرژی آزاد شده برای نمایش حقیقت زبان، یا صداقت بیان، یا آنچه چندلر «باور پذیری» خوانده و نشانه زننده سبک است، چیزی بار داده که اثری یگانه شد – خواب گران. چه بسا بین تحصیلاتی چندلر که انگلیسی بوده در همه آنچه امروزی‌ها به آن رویکرد می‌گویند مؤثر افتاده باشد. آخر چندلر زاده آمریکاست (شیکاگو، ۱۸۸۸) اما بار آمده و درس خوانده انگلیسی است. مادرش پس از جدایی از آقای چندلر، دست پسرک هشت ساله‌اش را گرفت و به سرزمین پدری کوچید. چندلر دیگر هرگز روی پدر ندید. طرز تربیت انگلیسی و محیط ادبی آن احتمالا مذاق ادبی او را با همت متفاوت کرده باشد.
چندلر در نامه‌ای به همیش همیلتون که ناشر انگلیسی او بوده، اعتراف می‌کند یا ادعا می‌کند که نوشتن خواب گران سه ماه وقت برده (هرچند برگردان فارسی آن بسیار بیش از اینها وقت برده!) و اگر یک داستانک (novelette) هجده هزار کلمه‌ای را ندیده بگیریم که برای چندلر ۱۸۰ دلار عایدی داشت و نوشتنش پنج ماه وقت او را گرفت، خواب گران اولین داستان بلند کارآگاهی اوست که در سال ۱۹۳۹ منتشر شد.
سبک چندلر رنگ و لعابی دارد که کیفیتی شاعرانه به نوشته او می‌دهد. توفیقی که در خواب گران، اولین نوشته بلندش، نمود دارد و در اوج است و از نهایت توان و توش و تعالی بهره برده. چیزی که ظاهراً فقط یک بار رخ می‌دهد و دیگر تکرار نمی‌شود. اما دوستداران او، که ما باشیم، در نوشته او جادویی را بازمی‌یابند که خاص خود اوست. جادویی که وقتی حادث می‌شود که کلمه درست در موقع و محل درست به کار گرفته شود. (بی خود نیست اگر در همین کتاب یکجا پای پروست را وسط می‌کشد) و این همان چیزی است که کار سرشاخ شدن با نوشته‌اش را کارستان می‌کند. و بدتر از آن، اسقاط هر چیزی جزئی از قلم او را اسباب تأسف. چندلر به این تسلط یا راز دست یافته بود. مرگ او در لاجولیای کالیفرنیا بود، در ۲۶ مارس ۱۹۵۹.
حکیمی را پرسیدند که مرگ چیست و خواب چیست؛ گفت خواب مرگ سبک است و مرگ خوابِ گران.
امام محمد غزالی طوسی / نصیحه الملوک