مقدمه: بشر از ابتدا ناگزیر بوده است در اجتماع زندگی کند و با دیگران ارتباط داشته باشد. در واقع انسان وقتی به خود آمد، دید که بین او و دیگر اعضای جامعه باید وسیله ارتباطی حاکم باشد تا مقاصد خود را به دیگران بفهماند و از منظور دیگران نیز با خبر شود این نیازمندی‌های متقابل او را مجبور ساخت تا از سمبول‌ها و اشاره‌های لفظی و کتبی و قرار دادی که بین او و دیگر اعضای جامعه مشترک بود استفاده نماید، یعنی به این فکر افتاد که اندیشه‌ها و خواسته‌های درونی خود را به شکلی و به گونه‌ای به طرف مقابل بفهماند. به این ترتیب پس از احساس این نیاز تلاش خود را به کار گرفت تا از ساده‌ترین روش برای بیان مقصود خود استفاده نماید. و آن ساده‌ترین راه همان استفاده از صفحات سنگی یا تخته یا دیوارهای اطراف وی بوده است در واقع هنگامی که بشر خواست آن چه را که در اندیشه خود دارد نقش نماید زمانی است که گام نخست را به عرصه نگارش گذاشت. انسان به کمک آن توانست دانسته‌های خود را محفوظ نگهداشته و تاریخی از خود به جای بگذارد. (بیشتر…)