«کافه پیانو»، داستان آدمی است که برای خودش کافه‌ای زده تا بتواند همه مهریه زنش را جور کند و در نهایت آسودگی و آرامش بتواند کنار پنجره کافه‌اش بنشیند و خیابان را ببیند و سیگاری بکشد،‌ یا پیپ خوش دستش را روشن کند و بوی خوش توتون را در هوا پراکنده کند و حواسش به درخت‌ها و پرنده‌ها باشد و اگر خیال می‌کنید که این کافه‌چی آدم بدی است، سخت اشتباه در اشتباهید، چون یکی از خوب‌ترین آدم‌هایی است که تا حالا در دنیای داستانی سروکله‌اش پیدا شده و همچنین یک نویسنده نه چندان موفق، یک سردبیرِ سابقِ نشریه‌ای ورشکست شده، یک پدر مهربان و یک همسر غرغروی سیگار بدست که علاقه بی‌حدی به «ناتور دشت» و «جی. دی. سالینجر» دارد. (بیشتر…)

رمان «ستاره من» داستانی است در مورد دختر ایرانی به اسم بنیتا که از بچگی در فرانسه زندگی کرده است. به دلیل موفقیت‌های زیادی که در رشته‌اش داشت او را به عنوان اولین زن به فضا می‌فرستند اما متأسفانه سفینه از کنترلش خارج می‌شود و به سمت یک سیاهچاله کشیده می‌شود. سفینه‌اش متلاشی شده از بین می‌رود اما خودش سالم می‌ماند و این تازه شروع ماجراهای عجیبی است که تابحال برای هیچ‌کس اتفاق نیفتاده است. (بیشتر…)

«ملکوت»، شاید تنها داستانی باشد که بتوان از آن، در کنار «بوف کور» صادق هدایت، به عنوان یکی از ماندگارترین رمان های ایرانی یاد کرد. بهرام صادقی نویسنده این رمان، گرچه یکی از کم کارترین داستان نویسان ایرانی است، و از وی تنها مجموعه داستان «سنگر و قمقمه های خالی» و رمان «ملکوت» منتشر شده، اما توانسته یکی از ماندگارترین و در عین حال مرموزترین داستان ها را خلق نماید. جالب اینکه به دلیل عدم وجود حواشی مختلف در زندگی نویسنده، زندگی بسیار کوتاهش، محدود بودن آثار به جای مانده از وی، و نیز برگزیدن زبانی رمز آلود و سمبولیک در «ملکوت»، نامش، آنگونه که شایسته آن می باشد در تاریخ داستان نویسی ایران مطرح نشد و جایگاهی را که باید در میان خوانندگان ایرانی داشته باشد به دست نیاورد! (بیشتر…)