یکی از معدود مواهب زندگی در دوران‌های دلهره‌انگیز این است که انسان مجبور به آگاه شدن از خویشتن خود می‌شود. زمانی که معیارها و ارزش‌های جامعه به هم می‌ریزد و مخدوش می‌شود و ما به روشنی نمی‌دانیم که چه هستیم و چگونه باید باشیم، چنانکه ماتیو آرنولد گفته است، به فکر جستجو برای یافتن خود می‌افتیم. در چنان شرایطی احساس عدم امنیت از هر طرف ما را فرا می‌گیرد و به این فکر وامی‌دارد که آیا ممکن است منبعی برای راهنمایی و توانمندسازی ما وجود داشته باشد که به آن توجه نکرده و از آن بهره نبرده باشیم؟
در چنین وضع و حالی که البته چندان خوش آیند نیست مردم از خود می‌پرسند که با در هم ریختگی و بی‌انسجامی اوضاع و شرایط چگونه خواهند توانست انسجام درونی خود را حفظ کنند و در زمانی که هیچ چیز بطور قطعی روشن و معلوم نیست آیا خواهند توانست، چه در زمان حال و چه در آینده، راه طولانی رشد را که به تحقق وجود شخصیشان می‌انجامد بپیمایند و به مقصد برسند؟
این پرسش ذهن بیشتر افراد متفکر را به خود مشغول داشته است. این پرسشی است که روان درمانی تاکنون پاسخ قطعی بر آن نیافته است. البته به تازگی روانشناسی عمق توانسته است انگیزه‌هایی را که از درون، احساس و رفتار ما را شکل و جهت می‌دهند تا اندازه‌ای به ما بشناساند و ما را در جستجوی واقعیت وجود خودمان یاری کند. اما علاوه بر آموزش‌های فنی و خودشناسی‌هایی که روانپزشکی مقدور ساخته چیز دیگری نیز هست که روانشناسی را بر آن می‌دارد تا با استفاده از فکر و تجربیات خود برای سؤالات مشکلی که در این کتاب مطرح شده است پاسخ‌هایی بیابد و ارائه کند. این چیز دیگر خردی است که روانپزشک از کمک به کسانی که برای پیروزی بر مشکلات خود کوشیده‌اند بدست آورده است. روانپزشک از این مزیت برخوردار است که می‌تواند در تلاش جدی و شخصی کسانی که برای به دست آوردن جمعیت خاطر به او مراجعه می‌کنند آنان را همراهی کند؛ گو اینکه این مزیت در بیشتر اوقات و موارد خالی از فشار روحی و روانی برای روانپزشک نمی‌باشد. درمانگر مفید و کارساز کسی است که بتواند مراجعه کنندگان به خود را در درک و شناخت خودشان کمک کند و آنچه را که مانع می‌شود تا ارزش‌ها و هدف‌هایی را برای خود بیابند و خود را متعهد آن سازند نشانشان دهد. آلفرد آدلر در صحبت از مدرسه‌ای که برای بچه‌ها در ویَن ساخته بود گفته است که آموزنده به آموزگار می‌آموزد یا به زبان ساده‌تر آموزگار راه‌های آموزشی به آموزنده را از خود او فرا می‌گیرد. در کار روان درمانی این همیشه یک واقعیت بوده و خواهد بود. از همین رو است که در آشنا شدن با مسائل انسانی و شناختن قدر و منزلت انسان، درمانگران باید خود را
مدیون و مرهون درمان جویان خود بدانند.
من از این بابت خود را سخت مدیون درمان جویان خود می‌دانم و علاوه بر آنان از همکاران، دانشجویان و استادان کالج میلز در کالیفرنیا سپاسگزارم که مرا در تهیه سخنرانی‌هایم با عنوان «انسجام شخصی در دوران دلهره» یاری کردند. این کتاب چیزی نیست که بتواند جایگزین روان درمانی باشد و یا راه‌های ارزان و یک روزه برای خود درمانی ارائه کند. اما هر کتابی می‌تواند خواننده را به نحوی در کار خود درمانی کمک کند، زیرا شخص می‌تواند حالات و تجربیات شخصی خود را در مطالب کتاب منعکس یابد و درباره مسائل شخصی و انسجام روانی خود به نکاتی پی‌ببرد. من امیدوارم این در بخش‌های این کتاب نه تنها از دانسته‌های تازه در روانشناسی به لایه‌های پنهانی روان اشاره خواهد شد بلکه با تکیه بر خرد کسانی که در طول دوران‌های گذشته در ادبیات، فلسفه و اخلاقی برای یافتن بهترین راه‌های رفع احساسی عدم امنیت خاطر و حل بحران‌های شخصی کوشیده‌اند نیز بهره‌جویی خواهد گردید.
هدف از تدوین این کتاب نشان دادن راه‌های مقاومت در مقابل عدم تأمین خاطری است که در دوران تاریخی حاضر عمومیت دارد. برای رسیدن به این هدف سعی خواهد شد با بهره‌گیری از قدرت درونی، که ما همه می‌توانیم از آن بهره‌مند باشیم، راه‌های رسیدن به ارزش‌ها و هدف‌هایی را نشان دهیم که در زمان‌های خالی از امنیت خاطر تکیه‌گاه ما باشد و به ما قدرت مقاومت و ایستادگی در مقابل یأس‌ها و دلهره‌ها بدهد.