هنر تئاتر مرکب است از چند هنر مختلف؛ ادبیات (پییس تئاتر)، نقاشی (دکور، لباس، گریم)، موسیقی، هنر پلاستیک (رقص و نمایش حالات بدن)، معماری (دکورهای باحجم) و نیز دو فن دیگر که این مجموعه را کامل می‌سازد و آن دو عبارت است از فن روشنایی و فن ماشین‌سازی سن (Mchinerie) که مقصود ساختن آلات متنوع برای ایجاد صداهای مختلف (مانند غرش رعد، خروش دریا، طوفان، ریزش باران و هزاران صدای دیگر که در طبیعت وجود دارد) می‌باشد و همچنین ساختن هرگونه آلات و اسباب مکانیکی که برای نمایش یک پییس لازم است.
سروکار اصلی اکتور با ادبیات و هنر پلاستیک است و کار او از سه عامل ترکیب می‌گردد؛ سخن، حالت، جنبش.
ما سخن و حالت را در بخشی و جنبش را در بخش دیگر تشریح می‌کنیم و در پایان بخش دیگری به میزانسن اختصاص می‌دهیم. (بیشتر…)

مقدمه مترجم؛
مسلما وقتی ما نمایشنامه‌ای را می‌بینیم که موضوعش خوب است و سوژه آن ماهرانه ساخته شده است و از طرفی حاوی آرمان‌های نو و لازمی است، نمی‌توانیم آن را بد بنامیم. ولی از چیست که این نمایشنامه، ما و هنرپیشه‌ها را سرد می‌کند؟
وقتی از تئاتر به خانه برمی‌گردیم از اینکه در نمایش، هیچ بازی چشمگیری نشده است و یا در آن اصلا نقش خوب وجود نداشته است، ناخشنود می‌شویم.
من کدام نمایشنامه را می‌گویم؟ یقینا منظورم نمایشنامه مشخصی نیست، بلکه در عین حال درباره نمایشنامه‌های زیادی حرف می‌زنم. در طول سال‌هایی که در تئاتر کار کرده‌ام، خیلی اتفاق افتاده است که بازیگر و یا تماشاگر نمایشی بتشک که همه چیز داشته است (آرمان، موضوع، آغاز و فرجام) جز چیزی که از همه مهمتر است، یعنی نقش‌های خوب … . (بیشتر…)