فارنهایت ۴۵۱، نام کتابی است از ری بردبری نویسنده آمریکایی. خود بردبری این کتاب را تنها کتاب علمی تخیلی خود می‌داند. این کتاب مانند برخی دیگر از آثار بردبری به بحث سانسور حکومتی و کتاب سوزان می‌پردازد و یکی از جنجال برانگیزترین کتاب‌های علمی تخیلی شمرده می‌شود. بخشی از این کتاب در کتب درسی دبیرستان‌های آمریکا آمده است.
۴۵۱ درجه فارنهایت، دمایی است که کاغذ در آن شروع به سوختن می‌کند. داستان در جهانی اتفاق می‌افتد که خواندن یا داشتن کتاب جنایتی بزرگ محسوب می‌شود، این مشخصات جامعه‌ای است که تحت ستم یک نظام سیاسی است که شهروندانش را افرادی مجهول الهویه و نابالغ تشکیل می‌دهند. قرص‌های شادی‌بخش و داروهای مسکن و خواب‌آور که نسیان‌آور نیز هستند با صفحه‌های بزرگ ویدیویی بر دیوارهای منازل هرگونه دغدغه‌ای را برطرف می‌کنند. آزاداندیشی در این جهان ممنوع و خطرناک است زیرا تعادل جامعه را مختل و اشخاص را ضداجتماع بار می‌آورد، کتاب و هرچه خواندنی است عامل اصلی این انحراف شناخته می‌شود!

مقدمه مترجم
ری داگلاس بردبری نویسنده، مقاله نویس، نمایشنامه نویس و شاعر آمریکایی متولد واکگان ایالت الینوی آمریکا استاد مسلم سبک‌های فانتزی، وحشت و علمی تخیلی بود. البته بردبری هیچگاه خودش را یک نویسنده داستان‌های علمی تخیلی نمی‌دانست و تنها همین اثر پیش‌رو را در این سبک ادبی جای می‌داد، اما با بررسی کوتاهی در آثار او رگه‌های پررنگ این گونه ادبی را می‌توان دید. به هر حال سبک و گونه آثار داستانی بردبری هرچه که باشد، در اکثر آنها یک ویژگی بارز مشترک وجود دارد که ناشی از دید خود اوست. این ویژگی تلخی و سیاه‌بینی نسبت به آینده است. بردبری تا حد زیادی معتقد به حفظ سنت‌ها و ارزش‌های والای فرهنگی است. او البته این سنت‌ها و ارزش‌ها را در غالب موارد، در تضاد با پیشرفت نمی‌بیند، بلکه با تخریب و یا دست کم فراموشی آنها به بهانه پیشرفت و تحول مخالف است. با این حال گویی که سرنوشت محتوم این سنت‌ها را مرگی در آینده‌ای نه چندان دور می‌بیند. او چندان با خوشی بینی به فردا نگاه نمی‌کند. اما «فارنهایت ۴۵۱» را بسیاری شاهکار شماره یک او می‌دانند و حتی خود او هم نگاهی ویژه به آن دارد. این اثر که ترسیم کننده آینده‌ای تلخ برای کشور آمریکاست، پیش و بیش از هر چیز دنیای آینده این کشور را مبتنی بر دروغ و فریب می‌بیند. ارزش‌ها انگار زیر خروارها آهن و فولاد مدفون شده‌اند حتی دیگر کسی آنها را به یاد ندارد. دنیایی سرد و فولادی به وجود آمده که در آن قرص خواب پرمصرف‌ترین کالای مردم است. در این بین، کسانی که سابق بر این آتش را فرو می‌نشاندند، حالا خود آتش می‌افکنند (و کتاب می‌سوزانند) و این طنزی تلخ در خود پنهان دارد. اما شاید برخلاف نظر بسیاری، قهرمان اصلی این داستان کتاب‌ها نباشند. شاید اصلی موضوع بر سر همین مرگ احساس و ارزش‌ها باشد. در یکی از زیباترین و مهمترین لحظات کتاب، وقتی شعری خوانده می‌شود، زنی شروع به گریه می‌کند و آنقدر دوستانش را شگفت زده می‌کند که یکی از آنها از او فرار می‌کند. حتی خود زن هم شوکه شده که چه بر سرش آمده است. این اشک‌ها چیست؟
فارنهایت ۴۵۱ یک اثر علمی تخیلی است و اما یک تفاوت بسیار روشن و مهم با بسیاری از آثار این گونه ادبی دارد. بیشتر این آثار پس از گذشت چند سال جذابیت خود را از دست می‌دهند؛ به این دلیل که اغلب صرفا مبتنی بر پیشرفت‌های فنی بشر و تحولات علمی و صنعتی جوامع انسانی هستند و پس از چند سال یا دهه وقتی واقعا بشر به آن درجه از پیشرفت (و حتی بیشتر از آن) رسید، دیگر تازگی خود را از دست می‌دهند و اصطلاحاً بیات می‌شوند. اما فارنهایت ۴۵۱ به مانند آثار بزرگ و ماندگار این سبک ادبی در پشت این لایه ظاهری خود (این پیشرفت‌ها و تحولات) حرف‌هایی پنهان دارد. حرف‌هایی از جنسی که هیچگاه غبار گذشت زمان بر آنها نمی‌نشیند. بردبری این رمان را در اوایل دهه ۵۰ میلادی نوشت و کاملا طبیعی است که بشر به دست آوردهای علمی بسیار بیشتری نسبت به آنچه در این کتاب آمده، رسیده باشد و اما حرف‌های آن هنوز بوی کهنگی نگرفته‌اند و شاید همین مهم‌ترین دلیل مطرح شده این کتاب باشد. علاوه بر این مورد باید به نثر خاص بردبری اشاره کرد که در این اثر به حد اعلای خود رسیده است. نثری که بیشتر به شعر می‌ماند تا نثر. عنصر خیال در تک تک جملات او به چشم میخورد و وزن و آهنگ متن نیز آن قدر خوش است که خواننده گاهی فراموشی می‌کند با یک اثر داستانی منشور روبروست و نه یک شعر موزون خوش آهنگ. این نکته وقتی جالب‌تر می‌شود که به موضوع، بن مایه و همچنین گونه ادبی کتاب توجه کنیم. ورود این عناصر به یک داستان علمی تخیلی، کاری بسیار مشکل است که بردبری به خوبی از پس آن برآمده است. اینکه به جسم یک داستان با روایت خطی ظاهرا ساده روحی چنان لطیف بدمی، شاید تنها از بردبری و انگشت شماری دیگر برآید. بردبری این جسم را هم به حال خود رها نکرده است. متن داستان را هم با نثر پیچیده اما روانش ظاهری زیبا داده است.
اما در مورد ترجمه باید گفت برگردان این پیچیدگی و تشبیهات منحصر به فرد در برخی موارد غیرممکن بود و اما تا سرحد امکان تلاش شد تا در عین وفاداری به متن اصلی و روح موجود در آن، برگردانی خوب ارائه گردد. امید که مقبول افتد.